"Przepraszam" to za małe slowo

Witajcie moi kochani.

Jak napisałam w tytule, słowo "przepraszam" jest w tym momencie zdecydowanie za małe. Doskonale zdaję sobie sprawę, że pomimo złożonej wam obietnicy zniknęłam na długi czas. Niestety, ale zniknę ponownie...

To teraz krótkie wyjaśnienie. (Tak wiem, winny się tłumaczy, ale czuję się winna.) Sesja i egzaminy w tym roku były dla mnie potwornie męczące i niszczące organizm i głowę. Zdaje mi się, że część prowadzących zrobiło sobie wewnętrzny konkurs, kto obleje więcej studentów. I tak oto mój rok zmniejszyć się o 11 osób, a wiele musiało wziąć awans. Ja sama otarłam się o oblanie studiów, ale jakoś przeżyłam. Zaraz po ostatnim, sądnym egzaminie pojechałam na wakacje, najpierw do babci, a potem ze znajomymi, wiec komputera na oczy nie widziałam bite 2 tygodnie. Potem od razu po powrocie zaczęłam praktyki i trafiła się bardzo fajna robota w branży IT. I tak oto wasza biedna autorka jak po 7:00 wychodzi z domu, tak wraca po 22:00, cały czas siedząc przed ekranem komputera. Po całym dniu jestem tak zmęczona, że nie mysle o niczym, a szczególnie o powrocie do komputera, żeby coś napisać. Co prawda dziś kończę praktyki, ale za to w pracy termin nas ściga, wiec będę musiała duuużo prywatnego czasu poświęcić na nadrabianie zaległości. Tak że tego...

O wybaczenie nie prosze, jedynie proszę was o odrobinę zrozumienia.

Czy wrócę do pisania i kontynuowania opowiadania? Może. Kiedy? Nie wiem. Ale bardzo chcę doprowadzić moje opowiadanie do końca. Strasznie nie lubię niedokonczonyh historii i zrobię wszystko, żeby wypocić coś godnego uwagi.

Więcej was nie zanudzam i jeszcze raz proszę o zrozumienie i cierpliwość.

Do, mam nadzieje, niedalekiego napisania.